Στιχάκια για ερωτική απογοήτευση


Κατέβασε από εδώ τις πιο συγκινητικές στιχάκια για την ερωτική απογοήτευση για να εκφράσεις την απογοήτευσή σου  στο/η σύντροφό σου, από αυτές που μας έχουν στείλει οι φίλοι του Click-me.gr:

Ευχαριστούμε την κυρία Μαρία Παπαδάκη που μας πρόσφερε τις στιχάκια της.

 

ΣΤΙΧΑΚΙΑ ΕΡΩΤΙΚΗΣ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗΣ



ΣΤΙΧΑΚΙΑ ΕΡΩΤΙΚΗ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ

ποτέ δεν το περίμενα να κλάψω και για σένα 
και τα όνειρά μου να θωρώ στο χώμα πεταμένα

δέκα μερώ υπόθεση ήσουνα στη ζωή μου
μα πρόλαβες και άφησες σημάδια στην ψυχή μου

στσι δέκα μέρες που ‘μασταν μαζί και χώρια αντάμα
έβαλα μαύρη φορεσά κι επλάνταξα στο κλάμμα

πως ήσουν με την πάρτη μου τρελά ερωτευμένος
ηντά ‘σουνε οντε το’ λεγες, μωρό μου, μεθυσμένος;!

πρώτα έκανες πόλεμο μωρό μου για να μ’ έχεις 
κι απ’ όταν με απόκτησες τι θέλεις  δεν κατέχεις

ότι και να ναι τέλειο κι ιδανικό για μένα
μ’ αφήνει πριν τ΄ αφήσω εγώ με μάτια δακρυσμένα

ότι και να ναι τέλειο κι ιδανικό για μένα 
σβήνει πριν έρθει στη ζωή ,όπως κι εγώ με σένα…

ευαίσθητος  μου έλεγες πως ήσουν… τη χαμένη!
που δεν κατάλαβα ποτέ ήντα με περιμένει…

περνούν οι μέρες κι ο καιρός  φεύγει μα εγώ στα ίδια
στση σκέψης τσ΄ άκρες να κρεμώ κατάμαυρα στολίδια

ήθελα και να κάτεχα δε με λυπάσαι ντίπι
που ώρα την ώρα σταματούν και τση καρδιάς μου οι χτύποι

ήθελα και να κάτεχα εσύ θα με ξεβγάλεις
γη θα ‘χει τα πρωτεία μου η ατυχιά μιας άλλης;

κι απόψε πάλι το μυαλό θόλωσε  απ’ το τσιγάρο
μα είσαι ακόμα μέσα του αντίκρισμα στο χάρο

κομμάτια με παράτησε και με μια απορία
το πώς κατάφερα γι’ αυτόν να χάσω την ουσία

μεγάλες οι προσπάθειες που απόψε καταβάλλω
να βγεις από τη σκέψη μου γιατί δεν πάει άλλο

κύκλους σχημάτισε ο καπνός κι απόψε δαχτυλίδια
γεμίσαν το δωμάτιο μα η σκέψη μου στα ίδια

κάνω κουράγιο για να δω μήπως και σου ξεχάσω
ειδάλλως χάνω την καρδιά μα και το νου θα χάσω

τι σου χρωστούσα, άκαρδε , για να με καταστρέψεις 
και να ‘σαι ο μοναδικός στ’ απόκρυφα τση σκέψης;

άραγε αναρωτήθηκες ποτέ σου ήντα κάνω
ή λίγο που σε αφορά αν ζήσω ή αν πεθάνω;

φταις που έχασα τον ύπνο μου, τη σκέψη μου, τα πάντα
τι σου ΄φταιξα και μ’ έστειλες , Όνομα, διαόλου μπάντα;

φτάνουν τα ξημερώματα, στριφογυρίζω ακόμα 
και προσπαθώ να κοιμηθώ με την ψυχή στο στόμα

εγώ μωρό μου φταίω, εγώ, που για δική σου βέρα
του κόσμου τα προβλήματα θα τα ‘κανα όλα πέρα

δυο ή τρεις τα ξημερώματα δεν έχει σημασία
ξύπνια είμαι γιατί έχασα του κόσμου την ουσία

πόνταρα πάλι στη ζωή, έχασα κι είσαι αιτία
την καταντιά μου κι αν θωρείς δε δίνεις σημασία

όσο περνάει ο καιρός απού δε σ’ έχω, λέω,
ας σ’ είχα, αυταπάτη μου , μονάχη να μην κλαίω…

θωρώ σε μέσα στον καπνό κι ας είσαι αυταπάτη
κι αφού δε σ  ‘έχω, πως μπορώ, Θε μου, να κλείσω μάτι;

μέσα στη σκέψη βρίσκεσαι και το μυαλό θολώνει
άμα σκεφτώ πως είσαι αλλού και ‘γω είμαι απόψε μόνη

επόμεινα να σκέφτομαι τσιγάρο στο τσιγάρο
τι σου ‘φταιξα και μ’ έστειλες κομπόδεμα στο Χάρο;

ήθελα και να κάτεχα πως τσι καημούς σηκώνω 
που άλλος δε θα άντεχε των εμισώ τον πόνο

«θα μου περάσει» είχα πει, μα επέρασαν βδομάδες
και τσι βραδιές ο πόνος μου βγαίνει με στιχάκια

δεν ξαναφτιάχνω στην καρδιά ζεστή γωνιά για σένα
γιατί τα φύλλα τζη εσύ τση τα ‘χεις πληγωμένα

ήθελα και να κάτεχα ανε μ’ αναστοράσαι
γη σ’ αλληνής την αγκαλιά τα βράδια θα κοιμάσαι

κατέχω ντο, με πλήγωσες και δε σε νοιάζει ντίπι,
μα μάθε, λιγοστεύουνε και τση καρδιάς μου οι χτύποι

να θέλα μη σε γνώριζα θα νήτανε καλλιά μου
να μη βρεθεί κι αφορμή  να μπεις μες την καρδιά μου

στις τρεις τα ξημερώματα κι ύπνος δε μου κολλάει
και δεν κατέχω αν αυτός για μένανε μιλάει

ράκος το σώμα εγίνηκε, κουρέλι κι η ψυχή μου
κατάστρεψέ μου την καρδιά κι έμεινα μοναχή μου

ράκος το σώμα εγίνηκε,κουρέλι κι η ψυχή μου
 για μια καρδιά απού ποτέ δε θα γενεί δική μου

όσο και να με πλήγωσε τον έχω συγχωρήσει
και λέω κι αυτηνού πληγές άλλη θα νείχε αφήσει

πώς να ξεχάσω ενός σεβντά που μ’ άφησε σημάδια
γιατί δε γεύτηκα ποτέ τσ’ αγάπης του τα χάδια

το «σ’αγαπώ» δεν πρόλαβα να πω, μα το είχα νιώσει
κι επλήγωσέ μου την καρδιά η  απονιά ντου η τόση…



στην ευτυχία επρόλαβε κι επάτησε το φρένο 
κι όσες χαρές περίμενα ακόμη περιμένω

θάρριες πως ήταν η καρδιά του μπεγλεριού σου η χάντρα ,
ήπαιξες και την πέταξες,ανάθεμά σε γι’ άντρα!

στείλε μου τη στερνή μου αυγή μια σου φωτογραφία
πως φταις εσύ να μάθουνε που γίνεται κηδεία

στσ’ απελπισίας τα σκαλιά κουράγιο ποιος να φέρει
που όποιος κι αν έφτασε ήτανε χαμένος από χέρι

στσ’ απελπισίας τα σκαλιά μ’ έστειλε πάλι η μοίρα
να διακονούμαι τσι χαρές απού ποτέ δεν πήρα

όσο και να με πλήγωσε η απονιά του κόσμου
να ζήσω ακόμη μιαν αυγή Θε μου κουράγιο δωσμου

μ’ έκανε στην αγάπη ντου πόνο βαρύ να νιώσω
κι επλήγωσέ μου την καρδιά που έχει παιδέψει τόσο

Θε μου, σταμάτησέ τονε τον πόνο απού μιλάει
με στιχάκια τσι βραδιές κι ύπνος δε μου κολλάει

δώς μου κουράγιο, υπομονή να ‘χω όση θέλω, Θε μου,
όσο κι ανε με πλήγωσε μην του το πω ποτέ μου

δως μου κουράγιο να διαβώ τη ζήση, όση μου μένει
Θε μου, για δεν κατέχω μπλιό ήντα με περιμένει

φεγγάρι νύχτα δε θωρώ ούτε τον ήλιο μέρα 
κι ας είμαι ζωντανή νεκρή τα κάνω όλα πέρα

φεγγάρι μου χαμήλωσε ν’ ακούσεις τον καημό μου
επλήγωσέ μου την καρδιά κι έφερε το χαμό μου

κάποια στιγμή θα σου το πω αφού το θέλεις φως μου,
πόσο πολύ με πλήγωσε η απονιά του κόσμου

ξάνοιξε Θε μου ήντα περνώ για κείνο όλη μέρα 
εγώ να τον παρακαλώ κι αυτός να κάνει πέρα

γνώρισα στην αγάπη ντου τον πόνο και το δάκρυ
και γέλιο μπλιό δεν πορπατεί στων αχειλιώ την άκρη

ένιωσα στην αγάπη ντου μεγάλη στεναχώρια 
και παρά να  ‘μαστε μαζί καλλιά να ‘μαστε χώρια

ψυχή μου δώσμου μιαν ευχή,  μη με πληγώσουν κι άλλοι
κι ας ήτανε η πίκρα σου απού μου δωσες μεγάλη

μου ‘δωσες χίλιες μαχαιριές μα δώσμου μια ακόμη
πες μου για ότι μου ‘καμες πως δε ζητάς συγνώμη

κουβέντα δεν ξεστόμισα ποτέ κακή για κείνο
όσες κατάρες μου ‘δωσε τόσες ευχές του δίνω

άλλη φορά μες τη ζωή δεν ξαναμπλέκω μ ’ άλλο
μεγάλη  ‘ναι η πίκρα μου γι’ αυτό και υπερβάλλω

μου ‘δωσε χίλιους δυό καημούς και μια χαρά , το φως μου,
σαν μου πε ότι είμαι ‘γω το νόημα του κόσμου

απελπισία τι θα πει ποτέ δεν είχα μάθει
κι εγνώρισα  στσ’  αγάπης του τα εκατομμύρια λάθη

δωσ μου κουράγιο για να ζω, πες μου ένα ψέμα ακόμα
πως μ’ αγαπάς και νοιάζεσαι για να μην μπω στο χώμα

μες την απελπισία  μου αντίκρισα το χάρο 
κι είπα για πρώτη μου φορά «λάθος τροπή θα πάρω»

εδά μόνο κατάλαβα πως νιώθουνε οι άλλοι
οντε λένε «απόψε με κρασί θα τση ξεχάσω πάλι»

πίνω, καπνίζω, σκέφτομαι την απονιά του κόσμου
δεν πάει άλλο, δε μπορώ, Θε μου κουράγιο δωσμου

βαρύ ’ναι το κεφάλι μου από το κρασί που πίνω
και θολωμένο το μυαλό και όλα αυτά για κείνο

για δες δα το περίεργο, σ’ απόσταση μεγάλη
τόσο κακό που μού ‘κανε δεν έχει κάνει σ’ άλλη

ύπνε, που να ’σαι, χάθηκες από κεινά τη μέρα
που τίναξε τη σχέση μας εκείνος στον αέρα

μέρα έγινε η νύχτα μου και κλάμα όλο το γέλιο
γιατί ‘χτισες μες την καρδιά του πόνου το θεμέλιο

μ’ εσένα με παρέσυρε απ΄ την αρχή το πάθος 
και θάρρος σου’ δωσα πολύ κι ήταν μεγάλο λάθος

μα δεν μπορώ να κοιμηθώ, στριφογυρίζω πάλι, 
φαίνεται αυτή σου η θύμηση στην τρέλα θα με βγάλει

μωρό μου ποιος μπορεί να ζει μόνο με υποσχέσεις
ωσάν κι αυτές που μού καμες κι είπες να τσ’ αναιρέσεις

τόσονά πάγο που η καρδιά είχε, κι είχε πετρώσει
στου έρωτά μας τον καιρό αλλού δεν είχα νιώσει

της προδοσίας το φιλί μες τ’ όνειρό έδωκές μου, 
μακάρι από όνειρο μην πληγωθώ ποτές μου

ετσά προδίδεις μια ζωή εσύ τσ’  άλλους ανθρώπους 
μ’ ένα φιλί μες  τ’ όνειρο και χίλιους δύο τρόπους;

φτερά κι αν έχω δεν πετώ γιατί ‘ ναι μπλιό σπασμένα
στη μπόρα τση αγάπης σου εσπάσανε για σένα

σε μονοπάτι ενός σεβντά δε θα ξαναπατήσω
γιατί όλες τσι καλές στιγμές δε θα γυρίσω πίσω

με πλήγωσε πολύ βαριά αυτή του η προδοσία 
ενός σεβντά και μιας ψυχής που τση’ χα αδυναμία

έχω πολύ εγωισμό κι έχεις κι εσύ άλλο τόσο
με τόση κόντρα στη ζωή αγάπη πώς να νιώσω

αδυναμία είχα σου μα όχι άλλο τώρα
γιατί ήσπασέ μου τα φτερά τσ’  αγάπης σου η μπόρα

να κάνω θέλει υπομονή να γιάνουνε τα φτερά μου 
στσι μπόρες πάλι να πετώ απού ’ναι η χαρά μου

Τα μάθια καθρεφτίζονται στου μαχαιριού τη  λάμα
Κι είναι γεμάτα δάκρυα μ αυτός δεν ξέρει πράμα

θα κάνω πέτρα την καρδιά πάγος να ναι το δάκρυ
οντε προβάλλει να σταθεί στων αμαθιώ την άκρη

όχι πως σκέφτηκα ποτέ πως θα γενεί δικός μου
μα σίγουρή ‘μαι πως αυτός είναι ο άνθρωπός μου

λύπη μεγάλη σαν κι αυτή δεν εξανάχα άλλη
γι αυτό έπνιξα το δάκρυ μου στα μάθια μην προβάλλει

 

Κι άλλα στιχάκια για απογοήτευση από τον άνθρωπό σου!



το βλέμμα σου ελάτρεψα πρώτη φορά που σ΄είδα
μ΄απ΄όταν γνωριστήκαμε δε μου δωκες ελπίδα

είσαι για μένα όνειρο που ίσως ξεδιλιάνει
αλλιώς δε  βλέπω η πληγή που μ άνοιξες να γιάνει

όποιο κομμάτι τση καρδιάς κιαν ψάξεις μέσα θα σαι
μα δεν το θέλω να μια γω αυτή που θα λυπάσαι

να θελα να δινε ο Θεός και να γινόμουν λύρα
να με κρατείς στα χέρια σου μα ετσά χαρά δεν πήρα

όνειρα κάνω μια ζωή μ’ αυτό το τελευταίο
το ξέρω ότι δε θα βγει και μοναχή μου φταίω

αν ήξερα από πιο πριν τα ξετελέματά μου
δε θελα σε ‘βλεπα ποτέ, μήδε στα όνειρά μου

φταίω εγώ μα φταις κι εσύ που μου’ δωκες το θάρρος
αλλιώς δε θα’ μασταν ετσά, να σου’ χω γίνει βάρος…

τα όνειρά μου για να βγουν ελπίδα δε στεριώνει
κι επήρα το απόφαση πως πάντα θα’ μαι μόνη

το μόνο απού’ χω σίγουρο στον κόσμο αυτό απάνω
είναι δεκάδες όνειρα που κάθε αυγή τα χάνω

εκείνο που φαντάστηκα κι ήταν μεγάλο λάθος:
η μέρα που θα μ’ έσφιγγες σε μια  ‘γκαλια με παθος

μες το μυαλό η εικόνα σου μες την ψυχή μου είσαι
τι μου ‘κάνες κι η λογική και η καρδιά ποθεί σε

ήθελα τη στερνή μου αυγή κοντά σου να σιμώσω
να φύγω μπρος το βλέμμα σου που το λατρεύω τόσο

έριξα τόσα δάκρυα και συ δεν ξέρεις πράμα
μακριά σου χάνω τη ζωή και ζω μεγάλο δράμα

δε μ’ έφταναν τα βάσανα απού ‘χω περασμένα
μα ήρθενε και ο σεβντάς σήμερα μετά μένα

Θε μου και να ‘ταν δυνατό απόψε να ποθάνω
για να ‘ρθει νεκροφιλητής στο φέρετρό μου απάνω

έχω ντου περισσή φιλιά κι η αγάπη μου τον πνίγει
κι ας θάρριε εκείνος μια ζωή πως ήταν πολύ λίγη

βάλε μου Θε μου στο μυαλό να αγαπώ έναν άλλο
μήπως και βρω την αφορμή απ’το νου να τονε βγάλω

μακάρι να μη ρθει η  στιγμή να δεις το χάλι απού’μαι
για σένα πως τρελαίνομαι και πως στεναχωρούμαι

άραγες σκέφτηκε ποτέ ήντα λέει κι ήντα κάνει
ή μήπως το’βάλε σκοπό κι αυτός να με πεθάνει

αυτός εδά θα χαίρεται και θα γλεντάει πάλι
κι ας έχω πάλι απόψε εγώ το μαύρο μου το χάλι

μ’ένα τσιγάρο στο δεξί κι ένα ποτό απ’την άλλη
απόψε πάλι σκέφτομαι «αυτός θα με ξεβγάλει»

στα μαύρα χάλια που είμαι εδά άλλος δε μ’έχει φέρει
κι αν δεν τον δω θα είμαι πια χαμένη από χέρι

με τη δική ντου αθιβολή η αυγή με βρήκε πάλι
μα ήντα θα βγει αφού αυτός, ζει, ν’ανασταίνει άλλη

ποτέ μου δεν εμπόρεσα να μπω μες το μυαλό του
να μάθω ανέ με σκέφτεται κι αν είμαι το μωρό του

νάλλάξω δεν εμπόρεσα τη γνώμη τση καρδιάς σου,
όμως για σένα αγάπη μου που θα’φτανα φαντάσου

παράνομα μες την καρδιά κανείς δε θα΄χει θέση
γιατί η ψυχή μου δε μπορεί κι ο νους μου δεν τ΄αντέχει



Αν καίγεσαι για εκδίκηση, δες τις Μαντινάδες για εκδίκηση, να πάρεις ιδέες! Πλακίτσα, κανονικά δε θα έπρεπε να παίζω με τον πόνο σου... Υπομονή και ο τέλειος σύντροφος θα΄ρθει!!!
 Free Download PDF!


© ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ [Ν. 2121/1993 & 4481/2017]
ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΑΥΣΤΗΡΑ Η ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΣΟΥ | ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΜΟΝΟ LINK ΠΡΟΣ ΤΟ WWW.CLICK-ME.GR | ΟΡΟΙ ΧΡΗΣΗΣ

Σου άρεσε το άρθρο;  Μοιράσου το με τους φίλους σου!